A pig in a hejab

Ready to run!

Sunday morning: Scheveningen beach

Today I ran to the beach and back in my full Tehran marathon running gear. I tried out running with a sports hejab, with my long top and with the camelbak that is going along with me on the marathon, but not all at once. Because training in wintery Holland for a marathon means coldness and darkness before and after working ours, I mostly train on the treadmill during the week, wearing long tights and a long sleeved top to get used to it. Hydration will be one of many great challenges during that Tehran marathon. Will be wearing the same stuff as today minus one long sleeve layer, but it is 4C now and in april in Teheran it can be up to 30C, so I am a bit worried... I sweat more than most people do (yes, I sweat like a pig.... a pig with a hejab 😐!), so I will definitely be carrying my water during the race (very happy with the Camelbak ultra LR).

Last time I wore my hejab, former president Rafsanjani died, this week president Trump was being a total loser (.) with his entrance ban for seven nationalities including Iran. This will surely affect the Persian American runners participating in the marathon in Iran...

Wearing my sports scarf for the second time on a long run, it felt less awkward than first time.  Lots of people on my 17k route (and Scheveningen beach is always crowded). I wonder what they think, but of course no one blinks. To be honest, I always wonder what the story is behind every woman wearing a scarf I come across, can't stop doing that, and if possible, I ask. So many different stories and reasons behind a scarf. Women who have to wear it because of the law, women who don't want to wear it, women who choose to wear it (despite their family or husband not promoting it), women who wear it because of social, cultural or religious pressure, women who wear it sometimes and women who wear it training for a marathon in Iran... Anyway, wearing it doesn't have to stop you doing great stuff. For me, having had to wear it for a while makes me appreciate the fact that I don't have to wear it more!

Sports hejab

After I registered for the Tehran Marathon (IrunIran), which will be held on April 7th 2017, I started looking around on the internet for the right (islamic republic law appropriate) running gear, starting with a sports hejab (a headscarf). I was happy to find special running hejabs on capsters.com (a Dutch company), made of really light stretchy fabric. They look like they will stick to your head forever. Good. Constantly adjusting your scarf (or anything else) is not what you aim for during a 42km run. Ordered one. Found it on my doormat a couple of days later, yay!
Lots of ladies in Tehran wearing the mandatory headscarf look lovely wearing it. Although a lot of women don't want to wear it, they wear it gracefully and it looks like a fashion statement in stead of a burden to these women. I am not one of them. I look kind of ridiculous with a scarf and this sports hejab is most certainly not going to change that...Too bad.
To avoid surprises during the marathon it is smart to test everything you will be wearing on race day on a longish run, so today, the day former president Rafsanjani died, I decided to take my new sticky sports hejab for a spin! I wore a mandatory scarf (and manteau, a long trenchcoat) for two years in Iran, but I have never worn one in the Netherlands obviously, so it felt awkward going outside wearing it. It is different wearing a scarf in a world where every woman is wearing one, it is like a uniform and you don't stand out. Where I run now I am basically the only one running with a hejab. Of course we have quite a bit of women wearing scarves here in the Netherlands, but to be honest, I never come across many people running with a headscarf on my runs (there's one lady living somewhere close to my place wearing a niqab and riding a city bike though...). And this scarf wearing thing is still very confusing to me, every country/culture/social class/generation seems to have their own rules. In the gym in the Hague my boxing partner is the lovely Shaima, a young, strong and sporty Dutch/Maroccan girl wearing a scarf, but not in the gym. In the gym she wears a little top, tights and she displays her beautiful long hair. She is happy wearing her scarf whenever she wants and that's it.
It was still early, about 4 degrees Celsius and a bit dark outside on a Sunday morning and I hoped people would think I was wearing a hoody. I always listen to music or a podcast while running, so I was in my own little bubble anyway. I ran from my home through The Hague to the beach in Scheveningen and back, 17km. My hejab didn't move one millimeter, great! Some people run a marathon dressed up as Superman or a ballerina (I was overtaken by a BANANA during the Amsterdam marathon!), they keep me going... And of course all those sporty women competing in international races representing their islamic country wearing a lot more fabric compared to their fellow sports women. I wonder how many men would run the marathon if they had to wear what we women have to wear now in Iran.

Kaatjebeeterugnaarteheran voor de eerste Teheran Marathon!

Nadat we in 2008 na twee jaar Teheran verhuisden naar Zuid-Afrika (en toen naar de Emiraten en toen naar Nederland) ben ik helaas nooit terug geweest. Maar dat gaat binnenkort veranderen: ik kom terug voor een bijzondere sportieve uitdaging: de allereerste marathon van Teheran, 42,2k rennen door de stad..... Meer hierover op deze blog.
I started this blog ten years ago in Dutch and will continue in English for this occasion, so it is easier to follow for my non-Dutch friends...

Khoda Hafez Iran!

We zijn inmiddels van Iran naar Zuid-Afrika verhuisd (en vanaf nu te volgen op http://www.kaatjebeeinpretoria.blogspot.com/). Op naar een nieuw avontuur!

Iran was niet de makkelijkste woonbestemming, maar heeft heel erg veel indruk gemaakt! Wat zullen we veel missen. De ontzettend vriendelijke mensen die je altijd maar uitnodigen, de ruige en hoge bergen, het heerlijk brood (sangak en barbari), de verrukkelijke perziken, hippe meisjes met hoge hakken en hoofddoeken, onze vrienden, onze lieve Iraanse buren, vier echte seizoenen, Iraanse pophits, de verse pistache en walnoten, anarsap (granaatappel), skien op grote hoogte, het zangerige en poetische Farsi.

Wat we niet zullen missen: ach ja ook een boel, maar dat zijn we inmiddels al weer vergeten...

Yasd, tegeltje

Teheran, verse amandelen

Vuilnisman

Teheran, propaganda

Isfahan, Si-o-se (33) brug

Teheran, Tajrish bazar

Shiraz, Takht-e-Jamshied (Persepolis)

Isfahan, moskee

Daryache-ye-namak, kamelen

Yasd, kasteel

Ashura

Ashura, optocht van vrouwen in chador gehuld

Darabad zoo, schoolmeisjes

Ashura, bloedende hand

Daryacheyenamak

Yasd, windtoren (badgir)

Yasd, Chakmak moskee

Yasd, Jomeh moskee

Yasd, kasteel

Yasd, woestijn

 

Schoonheidssalon

In de laatste week nog door kennis Elham meegsleurd naar de arayeshgah, de schoonheidssalon. Dat is een plek waar veel rijke Noord-Teheraanse meisjes een groot gedeelte van hun leven doorbrengen. Uiterlijk is namelijk het allerbelangrijkste dat er is (naast geld) naar nu blijkt. kB ging wenkbrauwen laten plukken (Elham koos de pincet ipv de draadjes) en verven. De schoonheidssalon zat in de chique Tandiz mall en het leek meer op een schoonheidsfabriek. Een enorme ruimte volgestouwd met vrouwen die hun wenkbrauwen, voeten, handen, nagels, gezicht of haren lieten doen. "We zullen je wenkbrauwen in de kleur van je haar kleuren", werd er beloofd, maar ipv donkerblond bleken ze achteraf pikzwart.... Ach ja, na een week wordt het wel minder... Tijdens het wachten kwamen er verschillende dames binnen die blijkbaar gingen trouwen. Vroeger liet men voor het trouwen thuis de hele behandeling doen, nu gaat men dus naar de salon. Deze dames hadden allerlei taarten bij zich en terwijl ze in de behandelstoel lagen werd er door moeder snoepjes over ze uitgestrooid. Vriendin Elham gaat er wekelijks heen voor haar brauwen en ook nog een paar keer om haar haar te laten borstelen! Elham liet me een boek zien met trouwfoto's. Al eerder had ik zo'n reportage gezien (van Elahehs huwelijk). Ze zien er voor mijn Hollandse smaak heel appart uit: hier is het doodnormaal en serieus om in een behoorlijk erotische houding in je trouwjurk op de foto te gaan en dan niet een keer, maar wel twintig verschillende erotische poses, heel belachelijk, in Nederland nog nooit zoiets gezien. Hier vinden ze dat heel normaal en mooi, dus onbegrijpelijk dat ik er zo om moet lachen!
Over gezondheid heeft men hier trouwens ook ietwat andere opvattingen dan in het Westen. Zo vind iedereen dat suiker met saffraan zo gezond is, of eten uit een koperen pan. Onze chauffeur (die toch een jonge hippe jongen is) laat zich af en toe aderlaten vertelde hij (goed voor de huid namelijk). Een aantal maanden gelden mochten Elaheh en ik niet meer in ons zwembad: iedereen moest plots een doktersverklaring hebben dat men geen sexueel overdraagbare ziekte had..., terwijl we daar toch echt heen gingen om te zwemmen...

Eind in zicht

Luus, Helena, India en Anke als prinses

Luus en T

Luus met Banafshe, haar zwemlerares, wier moeder en oma bekende Iraanse filmsterren zijn

Boris is verslaafd aan sturen, hier achter het stuur van Mo's auto (onze chauffeur)

Het eind van ons verblijf in Iran is in zicht, we gaan bijna naar Zuid-Afrika verhuizen. Rare weken met veel afscheidsfeestjes, voetbal, spullen inpakken, laatste dingetjes kopen, iedereen nog even zien etc.

Eerste communie

Jezus in Iran

Alice, Paolo, Helena en Bertie

Hostie geweigerd!!!

Hoofddoeken in de kerk

Een vriendin had mij gevraagd foto's te nemen bij haar dochters eerste communie. Nog nooit bij zoiets geweest, dus zeker leuk om dat in de Islamistische Republiek Iran nota bene voor het eerst bij te wonen. De dienst vond plaats in een kerkje aan de Shariati, dat gebruikt door Duitsers en Italianen. De hele dienst was in het Italiaans, dus niet erg veel van opgestoken helaas. Wel werd een andere vriendin de hostie geweigerd (schande!) om onbekende reden. Dit schijnt niet erg vaak voor te komen, dus het was in elk geval een originele eerste communie. Daarna een feestje met de gebruikelijke verboden alcohol. Het feestje ontaarde uiteindelijk in een ramp, omdat een aantal kinderen zich niet kon gedragen.

Bouwen

Schaduwen van de bouwvakkers

Na onze ZA trip is men begonnen het huis van de buren neer te halen, gevolg: enorm lawaai, vallende brokken steen en stof, heel veel stof. Het meeste lawaai is 's nachts. Omdat vrachtwagens in Teheran pas vanaf 23.00 uur mogen rijden begon men exact om die tijd elke avond met bulldozers de boel af te graven en in laadbakken te gooien. Tot een uur of 6.30 en dan was het weer stil. Aangezien T en ik ongeveer 20 cm van de bouwput slapen, hebben we ons bed tijdelijk in de overloop moeten zetten. De kinderen slapen allebei aan de straatkant, maar schenen gek genoeg, maar gelukkig niets te horen van het werkelijk oorverdovende kabaal elke nacht. Na zes nachten lag het huis plat en verschoof het werken weer naar de dag. Tot er vrachtwagens spullen moeten aanvoeren natuurlijk, maar dat maken wij niet meer mee.

Dizzi

In de rij voor Dizzi voor dizzi

Armin, Sholeh en Boris

Eten stampen

Heeerlijk gegeten (en geen kebab!)

Met de meisjes van de nursery zijn we ons laatste weekend in Iran naar Dizzi gegaan, een restaurantje downtown dat maar 1 gerecht serveert: dizzi of abgusht. Om binnen te komen moesten we eerst een uur op de stoep buiten wachten. Boris zag meteen dat de meneer die de wachtrij buiten beheerde "au aan zijn neus had", want er zat een grote pleister op (half Iran laat zijn/haar neus kleiner maken). Toen we eenmaal binnen waren kregen we eerst een heerlijk bordje verse kruiden en wat torshi (ingelegde groenten) met sangak (op kiezels gebakken brood). Daarbij werd een kan dough (zoute wei) geserveerd. Eerst kwam de soep, waarin je stukjes sangak dient te gooien. Vervolgens de gestampte pasta van lamsvlees/bonen/aardappels/tomaat etc. Heel erg lekker en welkom na alle kebab!

Geblokt!!

In de laatste week dat ik in Iran ben toch nog iets bereikt: kaatjebeeinteheran is de door de regering geblokt en dus vanuit Iran niet meer te zien (althans als je zo heel slim bent en niet de trucs kent om om het filter heen te surfen). Wat zou er nou fout gegaan zijn plotseling?? Geen idee, maar kaatjebee blogt natuurlijk vrolijk verder voor de rest van de wereld en de filterontwijkende Iranbewoner!

EK 2008

Tribunes in de hal van de residentie

Voor het EK is de residentie (ambassadeur was zelf op vakantie) omgetoverd tot arena, compleet met enorme oranje tribunes. De 30 voor de gelegenheid bedrukte petten (Holland Huis in Iran) vlogen als collectors item de toonbank over! 30, omdat er niet heel veel meer Nederlanders zijn in Iran :-). Het voetbal werd bekeken via een Duitse zender op een enorm scherm en begeleid door bier, bitterballen, rookworsten en een overdosis aan haringen met ui. De sfeer was fantastisch, vooral de eerste twee wedstrijden natuurlijk...